Dit is het gedicht dat de stadsdichter Gerswhin Bonevacia heeft voorgedragen tijdens de livestream van ons 75-jarige jubileum, hetwelk hier te zien is:
Een stevig weefsel
Jezelf zijn is geen extraatje, maar de enige manier waarop we kunnen uitdragen
wie we ten diepste zijn.
Om in leven te blijven moeten we het getik van onze horloges
omruilen voor het geklop van ons hart.
Willen we naar een volgende verdieping,
dan moeten we diep van binnen plaatsnemen en
langzaam beginnen lief te worden.
COC Amsterdam is geen idee, maar een lichaam,
een schelp, een rondgang naar meer, een overgave,
de draad die je terug wil volgen als je bent blijven hangen,
als je niet meer omhoog durft, als je heel langzaam kwetsbaar bent gegroeid.
Geen moment, maar het gevoel dat lijkt op kijken naar een lege plek in de lucht
omdat je weet dat daar ooit licht zal branden, het gevoel dat lijkt op je ogen sluiten
maar niet bang zijn om te vallen, juist alles in je voelen stijgen,
geen beeld, geen passage, maar een landschap gebloemschikt naar het ritme van de mensen en de kunsten.
Laat dit geen strijd zijn, waarin alleen de sterksten overleven,
maar een compositie, waarin alle mensen een stukje bijdragen,
zoals instrumenten in een opera, of woorden in een gedicht.
Helaas gaan we veel dingen pas voelen in begrenzing,
we hebben het allemaal kunnen ervaren,
leven in een zonsondergang van gekooide observaties
in een woonkamer die heel langzaam verandert
in een museum.
Er is één opdracht:
onderdeel zijn van een culturele beweging,
juist in begrenzing alle immateriële waarde
in je voelen stijgen.
Dus blijf dansen, dan maar op de geluidsgolven van ons naburige sterrenstelsel,
blijf schrijven en maken, blijf manieren vinden om elkaar te ontmoeten zonder in de aarde te hoeven verdwijnen.
Blijf creëren
COC moet je beschermen, dus in opstand komen.
We zijn een oneindige expositie,
een permanente tentoonstelling gewijd
aan een kunstenaar die ooit is vertrokken,
een man dat voortijdig is verlaten,
een vrouw met een schuld.
Ik kan het belang niet meer onderstrepen dan er simpelweg te zijn.
Ik kan het belang niet meer onderstrepen dan te schrijven.
Ik kan het belang niet meer onderstrepen dan te spreken.
Ik kan het belang niet meer onderstrepen dan met hart en ziel te performen,
dus kapot durven gaan. Niet bang zijn voor de scherven,
want de kunsten helen.
We bestaan uit duizend stukjes die horen bij de lucht.
Om in leven te blijven moeten we het getik
van ons horloge omruilen voor het geklop van ons hart.
Zodat we kunnen leven in een wens van het heden,
zonder de wensen van toekomstige generaties in gevaar te brengen.
We zijn een magische collectie een noodzakelijke verbinding tussen en dat al 75 jaar.
Niet bestaand uit vaste golven, een systeem, of de stand van de maan, maar vanuit de noodzaak dat iedereen die hier komt iets probeert te geven waar je over na moet denken met elkaar.
Want je bent pas een Amsterdammer als je kan schakelen van perfectief van bi cultureel transgender persoon naar het lot van een oude witte Noordeling die het allemaal niet meer zo goed kan horen.
In Amsterdam is COC en religie,
die de grenzen van onze verbeelding in gang kan zetten.
Een organisatie die ons perspectief biedt,
een blik op de toekomst.
wij zijn het canvas
wij zijn het canvas
wij zijn het canvas
wij zijn het canvas
Herhaal het vaak genoeg en het wordt waarheid.
Er kwam meer acceptatie, toch lijkt het steeds minder te gaan.
Misschien is dat wel de reden dat we bestaan.
The Shakespeare Club,
Alle lagen, linksboven maar ook de randen.
Een voorzitter, een werkgroep, een quiz,
voorlichting.
Beleid, bereidheid, een safeplace,
kunst en activisme, een vrijwilliger.
Een gesprek over de toekomst,
maar ook na 75 jaar terugkijken
We zijn nog steeds nodig ,
veel bereikt maar nog een lange weg.
Er zijn leden en leden welkom
Overal nog sporen van een oude compositie,
wel voldoende ruimte. Het is aan ons om te kleuren.
