Een wat minder zichtbare activiteit van het COC is voorlichting op scholen. Een protestbrief naar de minister haalt de krant, maar de honderden voorlichtingen per jaar komen slechts af en toe in het nieuws. In het onderwijs zijn ‘we’ gelukkig wel overal bekend.
Maar hoe gaat dat eigenlijk, en hoe is het om zelf die voorlichtingen te doen? Is het niet gek om je eigen privéleven op tafel te gooien? We praten met Dyane Til. Ze doet sinds 2013 mee in de Werkgroep Voorlichting. Waarom?
Dyane: “Ik hoorde op de middelbare school over iemand die het ook deed, en het leek mij gelijk erg leuk. Ik geloofde er direct in maar durfde eerst niet. Ik ben dol op het onderwijs, verkeer graag in een schoolomgeving. Ik ben graag met jongeren, voel me dan midden in de maatschappij. Tegelijk wilde ik ook kijken of lesgeven voor mijzelf als werk een optie was; ik ben als filosoof afgestudeerd en ik vond het voor de klas staan inderdaad zo leuk dat ik daarna de lerarenopleiding ben gaan doen. Ik ga zelf komend jaar ook werken als filosofiedocent.”
Utrecht 26-10-2016 Dyane Til ontvangt haar Research Mster diploma filosofie op de Universiteit Utrecht.
Foto: Gerard Til
“De reacties op dat wat we vertellen zijn altijd leuk, en natuurlijk vooral die op het eigen verhaal; een vast deel van de voorlichting. Het doet mijzelf goed om mijn verhaal te delen; op die manier heeft die worsteling tenminste nog nut gehad. Natuurlijk is het voor de leerlingen veel beter om iemand te spreken die zelf niet heteroseksueel is. Het valt mij steeds weer op dat jongeren erg met seksualiteit bezig zijn maar dat er op school en thuis, ook moderne milieus, niet veel aandacht aan besteed wordt.”
“Ik had geen makkelijke coming-out. Het was al vrij vroeg, met dertien: ik was verliefd op een meisje en kon het niet voor me houden. Het was uiteraard een opluchting om het te vertellen, maar erna bleek dat de follow-up eigenlijk uitbleef. Ik vond het ook moeilijk om een naam te geven: was ik nou lesbisch of bi? Na een tijd van stilstand ben ik verder gegaan en bijvoorbeeld naar een homojongerenkamp geweest. Maar het ging pas echt beter met me toen ik mijn huidige vriendin leerde kennen, ik was toen 22, nu bijna 4 jaar geleden.”
Hoe gaat het tijdens zo’n voorlichting, wat valt je op? “Natuurlijk zijn die verschillend. Toch gaat het best wel vaak over kinderen en of ik dat wil. We waren eens in het Gooi en toen waren ze heel gedetailleerd: wie vraagt wie ten huwelijk, wat gebeurt er precies en hoe zit het met de ringen? Wie gaat zwanger gaat worden en van wie, en of we het bijvoorbeeld tegelijk gaan doen (natuurlijk niet). Vooral meisjes stellen die vragen. Jongens zijn uiteraard anders: die roepen stoer ‘als ze maar niet aan me zitten’. Dat zeggen meisjes nooit.”
“Op een blinden- en slechtziendenschool viel het op dat men enorm empathisch was, ze begrepen precies wat ‘anders zijn’ was, niet onverwacht natuurlijk.”
“Als we met etnische minderheden praten zijn de reacties erg wisselend: vaak “kan het niet” maar we zien ook dat er een flink verschil tussen woord en daad is. Vaak denk ik zelf te zien dat men het zelf helemaal niet zo’n probleem vindt, maar ja, het is altijd weer “de familie”. Toch denk ik dat het nog wel even duurt voordat er daar echt iets verandert. De dynamiek in de groep is altijd leuk. We weten dat we de leiders in de groep extra aandacht moeten geven. Ook standaard is dat de meiden de jongens gaan opvoeden, daar kun je op wachten. “
“Nu ik wat verder ben word ik flexibeler en pas me beter aan bij het publiek. Ik maak beter contact en heb geleerd het verhaal aan te passen aan het niveau van de klas. Ik denk ook dat ik meer mezelf ben. Ik varieer meer qua werkvormen en spelletjes, iets waar in de werkgroepvergaderingen veel aandacht aan wordt besteed. We proberen de voorlichtingen steeds beter te maken. Zo gebruiken we sinds kort Kahoot, een quiz met vragen die leerlingen op hun smartphone kunnen beantwoorden. Zo wordt het allemaal wat flitsender.
