Thijs: ‘Ik was laat met mijn coming out. Op de middelbare school zag ik voornamelijk de nadelen, terwijl ik zo rond mijn dertiende, veertiende ‘het’ wel wist. Ik woonde in Hoevelaken, een mengeling tussen mensen die geboren en getogen zijn in het dorp en mensen van buitenaf. De meesten kennen elkaar wel, het is best een gesloten gemeenschap, dat bovendien aan het begin ligt van de ‘bible belt’. Kortom, niet ideaal als je wat anders was.’
‘Het kwam ook niet veel ter sprake, ook op school niet. Ik kom niet uit een kerkelijk gezin. Ik was er, toen ik erachter kwam dat ik homoseksueel was, snel uit dat ik dat voor me zou houden. Ik zag toen alleen nog maar nadelige gevolgen van het uit de kast komen en dacht toen nog het ‘geheim’ het hele leven bij me te dragen.’ Rond mijn zestiende merkte ik dat het steeds lastiger werd: vrienden begonnen met meisjes en ik deed uiteraard niet mee. Ik vroeg me steeds vaker af waar dit alles toe zou leiden, en heb toen rond mijn 22e de knoop doorgehakt. Het viel echt enorm mee, echt geen enkele negatieve reactie gehad. Achteraf heb ik er wel spijt van, want het is toch verloren tijd, echt zonde. Nu hoop ik dat ik met dit verhaal iets kan betekenen, want LGBT-acceptatie is toch vaak zichtbaarheid. En nu geniet ik elke dag van mijn vrijheid.’
‘De aanleiding om voorlichter te worden was de documentaire “Help, een homo in de klas”, die juist over die voorlichting gaat. Ik zag voorlichters die enorm zelfverzekerd waren en ik heb me gelijk aangemeld. En nu vind ik het erg leuk, en het gaat me ook goed af, denk ik. De voorlichtingen gaan altijd anders, het is nooit hetzelfde. Wat ik wel zie dat als we de vraag stellen wie homo’s of lesbiennes kent, dat er dan veel meer vingers omhooggaan dan in mijn eigen schooltijd, en ik ben nog maar 34. Maar ondanks die zichtbaarheid zie ik toch veel onwetendheid en de voorlichting is dan ook broodnodig. Bijvoorbeeld het oude misverstand dat ‘je er toch zelf voor kiest’.’
‘Binnen de voorlichtingsgroep is er ook het nodige veranderd: toen ik begon, vijf jaar geleden, had je alleen homo’s en lesbiennes. Nu zijn er ook transgenders, en dat is toch echt een ander verhaal. Wel zijn in de groep nog weinig mensen uit de islamitische wereld, dat is jammer. Qua methodiek probeer ik steeds meer het eigen tempo van de leerlingen te volgen, en ze niet met allerlei informatie vol te stoppen. Ik begin met de hoofdpunten, en kijk dan of men in de breedte of in de diepte wil. Als je in een schakelklas zit, waar leerlingen een jaar extra taalonderwijs krijgen, heb je echt met mensen uit de hele wereld te maken, uit de vreemdste landen. Dat ervaar ik wel als een verrijking. In een blanke mono-culturele VWO-klas kun je soms te maken hebben met schijntolerantie.’
‘Ik heb geleerd rustig te blijven als de spanning tijdens een voorlichting oploopt. Ik wil zelf het goede voorbeeld geven. Veel tegenwerpingen komen vanuit religieuze motieven. Wat ook vaak gebeurt is dat islamitische meiden vanzelf de jongens corrigeren als ze te ver gaan. Sinds ik de voorlichtingen doe ben ik enorm veranderd. Mensen van tien jaar geleden herkennen mij niet terug; ik ben veel zelfverzekerder geworden. Vroeger kon ik het woord ‘homo’ niet eens uitspreken. Mijn werk als voetbaljournalist kwam niet uit de lucht vallen, ik was zelf een enthousiast voetballer maar ben er mee gestopt vanwege mijn geaardheid. Ik hoorde toch wel vaak de bekende opmerkingen. Nu doe ik ook voorlichtingen in de voetbalwereld, via de John Blankenstein Foundation. John was een openlijk homoseksuele scheidsrechter die in 2006 is overleden. De tijd was toen anders, vooral in het voetbal. Zijn zus heeft na zijn dood de stichting opgericht, op zijn uitdrukkelijke wens. Zelfs nu in 2017 zijn er bijna geen openlijke homo’s in het profvoetbal. Het verschilt daarin erg van het damesvoetbal, dat wel.’
‘We worden door veel clubs uitgenodigd voor het geven van workshops. We waren vorig jaar te gast bij Ajax en Feyenoord, waar we in gesprek gingen met de jeugdtrainers- en begeleiders. Bij die voorlichtingen vertelt bijvoorbeeld Arnold Smit zijn verhaal. Hij was keeper bij FC Volendam maar stopte met profvoetbal vanwege zijn geaardheid. Natuurlijk vertel ik ook over mijn eigen vlucht uit het voetbal, en er zijn veel meer zoals ik. Toch zie ik ook veranderingen: de jongere generatie is echt veel makkelijker en veel beter gewend aan diversiteit. Ook als stichting hebben we best veel bereikt. We worden overal uitgenodigd en iedereen is enthousiast. Ook worden we om advies gevraagd: er belde bijvoorbeeld een trainer bij wie een speler een coming out had gedaan; hij wilde er meer over weten. Dat zou vroeger echt nooit gebeurd zijn. Ik ben dan ook best wel positief; het is echt mijn wereld en ik zie veel vooruitgang. Het stond altijd bekend als een ‘moeilijk’ milieu maar er wordt zeker nagedacht.’
