| Pride is voorbij. En hoe was het? Was het inderdaad zo commercieel, provocerend en nog erger: ‘overdreven’? De beste maar ook saaiste manier om daarachter te komen is rustig voor de tv gaan zitten en alles goed op je in te laten werken. De ‘mening van de dag’ is immers dat Pride te groot en te commercieel is geworden. Wie daarop doorvraagt stijgt meestal een vage uitleg. In werkelijkheid kost de Pride kost alleen maar geld, ongeveer anderhalf miljoen, en of het voor een bedrijf ook echt nut heeft om hier een halve ton of zo in te steken is lang niet altijd duidelijk. Men doet het omdat men het leuk vindt, kort gezegd. En vroeger klaagde de beweging altijd dat de bedrijven niet mee wilden doen, en dat er te weinig mensen langs de kant stonden. |
 |
| Een andere klacht, met name vanuit de serieuze media, was dat het alleen maar feest was en daarom minder nieuwswaardig. Daar heeft men overduidelijk wel naar geluisterd, al jarenlang. Niet door bedrijven weg te sturen, maar door zoveel mogelijk inhoudelijke thema’s te benadrukken. De meeste thema’s kwamen aan de orde. De Stonewall rellen waren precies 50 jaar geleden en dat kan de toeschouwer onmogelijk ontgaan zijn. Meerdere boten hadden er op een leuke manier aandacht aan besteed. Daarnaast zag je thema’s als multicultureel, trans, leer, ouderschap, senioren en sport. Je kunt bijna wachten op de klachten dat het allemaal te serieus is geworden. Waar is de zang en blote dans? |
 |
| Maar wat waren de scherpe kantjes deze keer? Allereerst Johan Derksen. Deze engerd mag blij zijn dat de vroegere rooie flikkers er niet meer zijn want die hadden hem al lang een pot roze verf over zijn auto gegooid (geen waterverf natuurlijk). Onbeschoft ruzie maken en je vervolgens van de domme houden. Gelukkig was er op de Trotse Lesboot, gelijk aan het begin van de tocht, een slogan te zien met “Derksen flikker op”. Dit was de camera niet ontgaan en het bord werd meerdere malen pontificaal in beeld gebracht. Eigenlijk had iedere boot zo’n pamflet moeten hebben, dit gaan we onthouden voor volgend jaar. Zie ook #SorryJohan |
 |
| De boot van de sportbanden was een grote vooruitgang. Dat was ook niet erg moeilijk want vorig jaar was maar één van de 77 sportbonden op komen dagen, de roeibond. Gelukkig waren er nu 15 bonden. Afgelopen jaar moesten we een paar keer vervelende bobo’s aanhoren die hun sporters zouden afraden om uit de kast te komen. De sector zou er zogenaamd niet klaar voor zijn. Als je zoiets zegt ben je er zelf niet klaar voor; dat ontging de bobo’s volledig. Goed nieuws was dan wel weer de aankondiging van een Pride House bij de Olympische Spelen, volgend jaar in Tokio. Gegarandeerd veel publiciteit op een evenement wat over de hele wereld op tv komt.
De boot van de Amsterdamse gemeentepolitiek leek op het eerste gezicht eensgezindheid uit te stralen. Echter, het bleek dat GroenLinks niet bij was, beetje raar voor de grootste partij van de stad. Later hoorden we dat men een eigen boot had aangevraagd, maar die was niet door de ballotage gekomen. Iets te hoog ingezet dus, en uiteindelijk lege handen. |
| De politieboot was een stuk groter en vrolijker dan vorig jaar. Dat men de populaire Ellie Lust er uitgegooid heeft en dat de politiewerkgroep Roze in Blauw af en toe flink tegengewerkt wordt (het hele bestuur nam ontslag) is de andere kant van het verhaal. Het Parool vertelde het verhaal van Dirk van Baren: die werd bedreigd vanuit zijn buurt, en zelfs toen hij zelf de dader opgespoord had wilde de politie niets doen. Na heel veel moeite wel een veroordeling, dat wel.
Een ander foutje was ook de regenboogboerka. Niet alleen vanwege de inhoud maar omdat de boodschap volstrekt onduidelijk was. Is men nu voor of tegen de boerka? Over het algemeen viel de actie slecht, vanwege die onduidelijkheid en omdat op het eerste gezicht toch de boerkadraagsters beledigd worden. Niet echt een handige aanpak van het thema. |
 |
| Ontroerend waren de portretten van Nederlands beroemdste activisten, op de boot van COC Nederland. Het is moeilijk voor te stellen dat Schorer al voor de Eerste Wereldoorlog actief was. Je zag ook Engelschman, die in de vroege vijftiger jaren als COC-voorzitter een keiharde strijd met politie en politiek in het voordeel van de beweging wist te beslissen. Vanaf dat moment kon je gewoon ergens uitgaan.
Hilarisch was de discussie over de leerjongen met het hondenmasker. Presentatoren Rick van de Westelaken en Ellie Lust wisten dat het ‘puppy’ heette, maar begrepen niet wat het betekent. Het komt uit de SM-wereld; je bent een slaafje. Erg modern en Berlijn zit er vol mee. De brave presentatoren zal het inmiddels wel duidelijk gemaakt zijn, hopen we. Wel wist men te melden dat er op de hele wereld 110 Prides zijn. |
 |
| En de bedrijven? Modehuis PHV en Hotel W hadden er duidelijk veel geld tegenaan gesmeten, want het zag er echt prachtig uit. Ook ING bood fraaie zilveren kostuums en men had heel goed geoefend op het dansje. Ons eigen Philips was er helaas zonder gloeilampen en scheerapparaten. Onverwacht was de boot van de uitvaartsector. En wij maar denken dat de tijd van al die begrafenissen nu voorbij is. Uber had een boot als auto verkleed, heel toepasselijk. Op zich wel moedig om mee te doen omdat men voortdurend onder vuur ligt wegens discriminerende chauffeurs. Light Speed maakt kassasystemen. Men had een fraaie opblaaskassa maar wel van een model dat de meeste toeschouwers niet meer zullen herkennen…. Opvallend ook was dat de organisatie een stuk strakker was. Alle andere boten moesten uit de gracht, geen confetti of waterkanonnen, en minder muziek. Niet zo bekend is dat het grote ongeluk bij de Love Parade in Duisburg, in 2010, waar 21 doden vielen, overal tot strengere regels en dus kostenverhoging heeft geleid. |
| De hoofreden om een grote Pride te willen in plaats van een kleinere, waarin meer plaats zou zijn voor kleinere partijen, is nog altijd het mediabereik. Dat is bij een grootschalig evenement veel en veel groter. Dat is met name belangrijk voor moeilijk bereikbare groepen als jongeren en etnische en culturele minderheden. En dat geldt zowel voor Nederland als daarbuiten. Kortom, een grote Pride met een inhoudelijke boodschap en een groot bereik, wie had dat vroeger ooit kunnen denken? |
 |
| Foto’s: Calvin Gu Tekst: Paul Roggema |
