In 2016 bestaat COC Amsterdam maar liefst 70 jaar. In de komende maanden duikt de redactie in de roemruchte geschiedenis van onze organisatie. In deze editie deelt oud-directeur Tania Barkhuis haar herinneringen over haar bewogen tijd binnen het COC.
Door Judith Snijders
‘De eerste keer dat ik bij het COC kwam werd ik eruit gezet. Ik zat begin jaren 80 in één van de eerste praatgroepen voor transseksuelen en we zouden elkaar ontmoeten op de Rozenstraat. We waren met zijn zessen en we kregen te horen dat ze ons uit coulance voor één keer toegestaan hadden om bij elkaar te komen. We hoorden immers niet tot de doelgroep volgens de mevrouw van het COC. Toen ik 25 jaar later terugkwam als directeur had ik een beetje het gevoel van ‘we’re back!’
Motivatie
‘Ik ben heel intensief betrokken geraakt bij COC Amsterdam toen ik bij COC Nederland ging werken als senior beleidsmedewerker. Ik ben opgegroeid in Libië en ik heb iets met de Arabische cultuur. Daarom werd ik in 2001 gevraagd door COC Nederland om projecten op te zetten voor moslims en homoseksuelen. Ik merkte dat je fantastische dialogen kon organiseren in Tilburg maar daar komt geen pers op af. In Amsterdam waren bijeenkomsten waar soms meer mensen op het podium zaten dan in de zaal en daar schreef de pers wel over. Ik zag de kans dat je als directeur COC Amsterdam veel meer kon doen om een positieve bijdrage te leveren. Daar kwam mijn motivatie vandaan om directeur in Amsterdam te worden.’
Roerige tijden
Van 2005 tot 2013 is Tania directeur geweest van COC Amsterdam. In deze 8 jaren zijn er mooie momenten geweest maar ook momenten die bijgebleven zijn omdat ze minder leuk waren. ‘Na de pensionering van de vorige directeur bleek dat we er financieel gigantisch slecht voorstonden en binnen 3 maanden hebben we met het bestuur moeten besluiten om te stoppen met de horeca. Dat was een dramatisch begin. Wat mij ook is bijgebleven is hoe het emotioneel moeilijk is om mensen te ontslaan. Uiteindelijk bleek het financieel niet haalbaar om ze aan het werk te houden en moesten we iedereen tegelijk laten gaan.’
Diversiteit
Gelukkig zijn er ook mooie momenten, zo is ze trots op het feit dat de Amsterdamse homobeweging veel meer open is gaan staan voor mensen van niet-autochtone afkomst. ‘Daarvoor waren er wel werkgroepen zoals Strange Fruit en Secret Garden maar die waren niet echt geïntegreerd binnen het COC. Als ik nu kijk naar Respect to Love of Trans United dan is er wel een heel andere sfeer. Er is veel meer diversiteit binnen de LHBT-beweging gekomen. Toen ik voor COC Nederland ging werken was ik de eerste transgender. Ze hadden geen idee, geen beleid en geen verwachtingen. Ik werd geïnterviewd en achteraf hoorde ik dat men twijfelde of ze nou met een man of een vrouw hadden gepraat. Dat vonden ze maar verwarrend. En dat was bij COC Nederland in 2001. In 2006 hebben we als COC Amsterdam meegeholpen om Transgender Netwerk Nederland op te starten. De verbinding tussen LHBT is nu heel vanzelfsprekend maar dat was het 15 jaar geleden niet.’
Rol COC Amsterdam
Tot slot zijn we benieuwd hoe Tania nu tegen het COC Amsterdam aankijkt. ‘Ik ben nu 3 jaar weg en ik heb wel gezien dat het veel moeilijker is om als vrijwilligersorganisatie de slagkracht weer te ontwikkelen. Maar de sterke dingen die altijd goed gingen zoals de voorlichting en de cafés voor bijzondere doelgroepen lopen nog steeds goed door. Verder is mijn overtuiging dat mensen uit de LHBT-gemeenschap niet direct de verantwoordelijkheid voor de opvoeding van kinderen hebben zoals hetero’s. Hetero’s dragen hun normen en waarden over aan hun kinderen en creëren zo continuïteit. Wij hebben wel kinderen maar dat is een klein gedeelte van de gemeenschap en die kinderen zijn niet per definitie LHBT. Maar jongeren die uit biologische families komen die moeten ook weer opgevoed worden binnen de LHBT-gemeenschap. Dat betekent dat je eigenlijk een rol nodig hebt van een ouder naar een jongere. Die rol zie ik heel erg voor een organisatie als het COC. Je bent enerzijds een actualiteiten- en belangenorganisatie en tegelijkertijd ben je ook een coming-in voor jongeren die ontdekken dat ze bepaalde gevoelens hebben waar ze thuis geen gehoor voor kunnen vinden. Dat laatste aspect moeten we blijven herhalen want dat is onze continuïteit.’
