Twee jaar geleden verliet Sean-Claude zijn geboorteland Jamaica vanwege diverse bedreigingen en nare ervaringen op het werk en thuis. Hij kreeg op basis van gender discriminatie asiel in Nederland en is inmiddels een ambassadeur voor TransUnited Amsterdam.
Door Marc McClain
In Jamaica heerst er een groot taboe op transgender zijn en er is weinig ruimte voor discussie door het gebrek aan kennis en de religieuze warden in het land. In Nederland voelt Sean-Claude zich meer op zijn gemak, hij voelt zich meer geaccepteerd en er is meer ruimte voor transgenders om zichzelf te zijn.
Op welk moment realiseerde je dat jij je meer comfortabel voelde als man dan als vrouw?
‘Dat was al op hele jonge leeftijd, toen ik 4 à 5 jaar oud was. Ik voelde mij nooit comfortabel met mijn geboortegeslacht. Ik wist altijd dat ik anders was, maar kon er geen vinger op leggen. Ik realiseerde op jonge leeftijd dat ik mij aangetrokken voelde tot vrouwen, maar ook daar kun je in Jamaica moeilijk over praten. Daarom verdrong ik deze gevoelens. Daarnaast voelde ik mij niet op mijn gemak, omdat ik vrouwenkleding droeg. In mijn pubertijd begon ik mijzelf meer op een mannelijke manier uit te drukken.’
Hoe ver ben je op dit moment in je transitie?
Mijn transitie begon 3 jaar geleden toen ik een transgender-vrouw ontmoette tijdens een workshop in Jamaica. Ik realiseerde mij dat ik niet alleen was en ze leerde mij om sterk te zijn en mezelf uit te spreken. Op dat moment gaf ik bij de deelnemers van de workshop aan dat ik graag Sean-Claude genoemd wilde worden in plaats van Sáde en als hij en hem aangesproken wilde worden.
In de periode daarna kwam ik voor mijzelf uit de kast als trans en leerde meer over mijzelf en hoe ik mijzelf moest accepteren als transseksueel. Ik denk dat een transitie een proces is dat als eerste in je hoofd start en daarna verdergaat ik je lichaam en geest.
In het begin voelde ik mij geïntimideerd maar ik groeide geleidelijk aan richting mijn nieuwe zelf. Dit ging samen met het erkennen dat ik ook nog een vrouwelijke kant heb, ook al ben ik een man. Iemand zei eens tegen mij dat ze twee kanten aan mij zag, een man en een vrouw. De jongen haat het meisje, maar het meisje houdt van de jongen. Het hebben van deze vrouwelijke kant, terwijl ik mij identificeer als man en mijzelf aangetrokken voel tot vrouwen, is iets unieks dat ik niet vaak tegen ben gekomen bij transmannen. Ik groei nog steeds op spiritueel gebied en mijn fysieke transitie is begonnen op 22 december 2016 met hormoonvervangende therapie.’
Hoe staat het met de acceptatie van bi-culturele transgenders in Nederland?
‘Er is nog steeds een groot gebrek aan zichtbaarheid van de transgemeenschap, omdat er nog veel transgenders in de kast zitten. Ook is er te weinig informatie beschikbaar over wat het nou inhoud om transgender te zijn. Mensen realiseren zich vaak niet dat het meer is dan een seksuele oriëntatie of voorkeur, maar juist een genderkwestie wat meer complex is en moeilijker te begrijpen. En mensen zijn bang voor wat ze niet begrijpen.’
Wat is er volgens jou nodig om de acceptatie van transgenders te vergroten in Nederland?
‘Het allerbelangrijkste is om meer zichtbaarheid te creëren. Verder is een veilige plek waar transgenders zichzelf kunnen zijn hard nodig. Er moet meer een gemeenschap gevormd worden. Die is er nu ook maar bestaat voornamelijk uit een kern van transvoorstanders, die een gemeenschap bouwen in een breder spectrum. Mijn boodschap naar anderen: wees je authentieke zelf, vindt steun en neem de tijd om jezelf te leren kennen en van jezelf te houden. Vergeet nooit wie je bent. Neem de tijd om een transgender te leren kennen en je zult zien dat het net mensen zijn als jij en ik. Onze weg is alleen anders, maar wij hebben net zoveel rechten om hier te zijn als iedereen.’
